02-04-2015
Ik ben 38 weken en 5 dagen zwanger. Ik moest me opnieuw melden voor een echo omdat ik haar steeds minder voelde bewegen. De gynaecoloog zag toen dat ook het vruchtwater weer minder werd. Dit in combinatie met minder leven voelen en een kleine baby heeft de gynaecoloog doen besluiten tot het plannen van een inleiding. Jeetje wat spannend! Ik kon me er niets bij voorstellen, straks hebben we gewoon een kindje en zullen Frank en ik nooit meer met ons tweeën zijn. Zo'n gekke gedachte. Maar man, wat hadden we een zin in dit avontuur! Kom maar op! Die avond deden we nog een extra tassen check, hebben we alles? We gingen uitgebreid koken en lekker lang tafelen. Want dat zit er voorlopig niet meer in haha. We waren druk aan het appen met de familie in de familie app. Ook zij waren bloedje zenuwachtig! We gingen op tijd naar bed, want dat slapen zal wel wat minder worden voorlopig haha. Om 22.30 lagen we er dan ook in.

03-04-2015
De volgende ochtend, op goede vrijdag, moest ik me om 7 uur melden bij de verloskamers. Nou daar gingen we, de auto in met alle koffers, tassen en een lege maxi cosi. Een bizar idee dat zodra we terug rijden die maxi cosi gevuld is met ons kleine meisje! Eenmaal aangekomen op de verloskamers kregen we een uitleg over wat ze precies gaan doen. Eerst werd ik aan de CTG gelegd zodat de hartslag van de baby opgemeten kan worden.

Daarna kreeg ik een ballonnetje gevuld met water ingebracht in de baarmoeder. De druk die dit ballonnetje uitvoert op de baarmoedermond moet er voor zorgen dat er weeën zullen ontstaan. Het kon wel even duren voordat dit ook echt zijn werk zou gaan doen, ze gingen er niet van uit dat er op deze dag een baby zou zijn. Shit, wat een teleurstelling. En ik dacht nog wel dat ze er voor het weekend zou zijn! Maar goed, het is wat het is.

Het plaatsen van de ballon deed mij ontzettend veel pijn. Dit doen ze met een eendenbek.. echt, wat een hel! Ik wist niet dat dit zo veel pijn deed. Gelukkig zat de ballon vrij snel goed en was het afwachten. De wee opwekkers worden pas toegediend zodra er ontsluiting zou zijn, dus voorlopig nog geen klein meisje die ik in mijn armen kan sluiten. Ik had mijn ipad mee en ik ging afleveringen terug kijken van goede tijden slechte tijden, dit zijn echt dingen die je niet meer vergeet haha. Inmiddels was het 09.00 uur. Af en toe kwam er iemand binnen lopen om te kijken hoe het met ons gaat. Frank had een stapel Donald Duckjes mee, dus hij vermaakte zich ook prima. 

Tijdens lunchtijd besloten we om even naar beneden te gaan en daar te lunchen. Even weg van de verpleegafdeling leek mij wel een goed idee.. Maar toen we beneden aankwamen en een broodje met smoothie hadden besteld ging het los. De weeën werden steeds heftiger en kwamen om de 3 minuten. Tussen de weeën door had ik 3 minuten geen pijn (echt heel gek, want die pijn van daarvoor kun je je niet meer indenken) en dan uit het niets een minuut lang scherpe, stekende pijn in je onderbuik. De minuut bestaat uit een opbouw van pijn, van 0 tot 30 seconden bouwt de pijn zich op, dan krijg je na 30-40 seconden de piek  en daarna zakt de pijn langzaam weer af. Bij 60 seconden is de pijn volledig weg. Alleen de weeën doen niks, helemaal niks. want die ballon, die zat nog steeds in. Ik snapte er niks van! Met zulke weeën moet ik toch wel een keer ontsluiting hebben? Ik kon het haast niet volhouden en wilde zo snel mogelijk terug naar de verpleegafdeling waar ik weer kon liggen op bed. Want de weeën waren zittend en staand niet op te vangen , ik wilde perse liggen! Dus ik heb het eten heel snel opgegeten , een deel laten staan , smoothie half opgedronken en hup, terug naar boven. De hele middag ging het zo door, om de drie minuten weeën en ze deden nagenoeg niks. Hoe lang gaat dit nog duren? Om 20.00 mocht ik eindelijk terug naar de verloskamers omdat de weeën toch wel erg heftig werden. Ik kon ze nauwelijks opvangen. Op de verpleegafdeling lag ik niet alleen en op een gegeven moment tijdens het bezoekuur wilde ik daar echt weg. Die mensen konden elkaar helemaal niet verstaan door mijn geschreeuw, haha. Op de verloskamer werd de ballon eruit gehaald. Ik dacht, yes de ballon is er uit! Het gaat goed! Wat zou ik hebben, 3 of 4 cm misschien? Maar nee.. een teleurstellende 1 cm ontsluiting. WAT? 1 cm??? Een hele dag in de weeën voor 1 cm? Dit word een lange nacht..

Gelukkig mocht Frank snachts blijven, er was eerst sprake van dat hij terug naar huis zou moeten maar gelukkig is dit niet nodig. Ze hadden voor hem een stretcher neer gezet naast mijn bed. De weeën beginnen steeds heftiger en heftiger te worden. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Uiteindelijk stelt de verloskundige voor om in bad te gaan zitten. Maar in bad was het al helemaal niet te doen! Ik kon ze hier totaal niet opvangen. De weeën leken in bad nog pijnlijker. Dus na 5 minuten, hup gauw weer uit bad en mijn bed weer in. Dit ging beter. Ik had nu wel genoeg ontsluiting om de vliezen te kunnen breken, deze werden doorgeprikt. De weeën werden heftiger en heftiger. De hele nacht hield dit aan. Ik heb verschillende pijnstilling gehad, van een morfine pompje tot een prik in mijn been wat zou moeten helpen. Stoned werd ik wel, ik vergat zelfs af en toe om adem te halen, echt bizar en super eng. Tijdens een morfine pompje word je nauwlettend in de gaten gehouden door de verloskundige. Zelfs zij moest me eraan herinneren om te blijven ademhalen. Uiteindelijk kreeg ik extra zuurstof toegediend. Maar helaas, ook het morfine pompje deed niks tegen de pijn. Ik had al meerdere malen om een ruggenprik gevraagd maar steeds werd er een andere pijnstilling voorgedragen. Dus ik heb geloof ik verder alle soorten pijnstilling wel uitgeprobeerd. Smorgens om 6 uur had ik nauwelijks 2 cm. Dus ook deze hel van een nacht heeft niet gezorgd voor voldoende ontsluiting.

Ik was er klaar mee, ik kon niet meer. Kom maar op met die ruggenprik! Die wil ik! Nu! Maar dat nu, dat is geen nu, zodra je zegt dat je een ruggenprik wilt ben je zo een uur verder voordat deze erin zit. Uiteindelijk moest ik mee naar de OK, hier wordt de ruggenprik gezet door de anesthesist. Yes, eindelijk. Dit MOET toch verlichting geven. De ruggenprik word gegeven tussen de weeën door. Wie bang is voor een ruggenprik tijdens een bevalling.. niet nodig. Je voelt hier niets van, het idee alleen al dat je straks geen pijn meer hebt is walhallah! Ik moest wel op de rand van het bed zitten tijdens het zetten van de ruggenprik, en zittend kan ik geen wee opvangen dus dit is even de hel. Frank zat tegenover me op een kruk en ik kon op hem leunen, dit was fijn! Volgens mij doen ze dit ook zodat de mannen niet flauwvallen wanneer ze staan toe te kijken hoe een mega lange naald de rug van hun vrouw in gaat, maar dat terzijde ;) Na een flinke weeën storm zit de ruggenprik er om 07.15 in, wat een opluchting. Wat een genot. Wat fantastisch! GEWELDIG. Zo kan ik nog wel even doorgaan.  Ik kwam terug op de verloskamers, met wee opwekkers die ik kreeg toegediend via een infuus, want die weeën moeten even wat beter hun best gaan doen. Van ontsluiting nog niets te merken! En daar lag ik op bed, kijkend naar het schermpje naast mijn bed waarop te zien was dat ik gigantische weeën had die net nog zoveel pijn deden, maar waar ik nu niets maar dan ook niets van voelde. Wat heerlijk! Vanaf toen hebben we zelfs geprobeerd nog een beetje te slapen. Frank lag op een stretcher naast mij en we deden samen de ogen even dicht. Dit duurde zon twee uurtjes. En ineens werd ik kotsmisselijk wakker. Frank riep er gauw iemand bij, alleen het was al te laat. Ik had alles onder gespuugd. WEL op de grond gelukkig haha. De verpleegkundige zei tegen mij dat misselijkheid vaak een teken was van ontsluiting voorbij de 6 cm. Ik dacht alleen maar, 6 cm? In twee uurtjes tijd van 2 cm naar 6 cm, HOE DAN? Terwijl ik een dag en een nacht heb moeten werken voor 2 cm. Maar ik was allang blij als dat zo zou zijn. Om 09.45 werd er gekeken door de verloskundige hoeveel ontsluiting ik daadwerkelijk had. En die ruggenprik doet blijkbaar wonderen, want ik had gewoon al 8 cm!!! Aaaaaah nog even en dan word ons meisje geboren! De ruggenprik werd langzamer gezet en de weeën werden nog steeds heftiger. Op een gegeven moment zei ik tegen Frank dat ik echt heel nodig moest poepen. Ik zei, je moet NU iemand halen want ik wil NU naar de wc! Bleek natuurlijk niet zo te zijn, dit is puur het gevoel dat je krijgt wanneer je persdrang krijgt! Jaaa ze komt bijna! Het was nu iets voor half 11 en de verloskundige dacht niet dat ik al op 10 cm zou zitten. Na een check zat ik op 9.5! Nog even en ik mocht persen. De ruggenprik werd nu volledig uitgezet zodat ik zelf goed de pers weeën kon voelen en wist wanneer ik moest gaan meepersen. Om 10.30 mocht ik beginnen met persen. Alleen door de spuit die ik had gehad als verdoving in mijn been de afgelopen nacht, zorgde ervoor dat ik mijn been niet onder controle had. Ik had er nauwelijks gevoel in dus Frank hield continu mijn been vast. Wat was dit zwaar zeg. Maar we konden dit samen. Als vanzelf pufte ik de weeën weg en perste ik zo hard als ik kon mee bij iedere perswee. Gelukkig heb ik geen heftige persdrang ervaren waarbij je niet mag meepersen. Vrijwel meteen mocht ik ook meepersen gelukkig, want dit schijnt nogal onnatuurlijk te voelen en erg pijnlijk te zijn. Het persen duurde ontzettend lang. Uiteindelijk is er een knip gezet, dit heb ik volledig gemist, niet meegekregen en ook niet gevoeld. Heel gek! Vervolgens wilde ze nog steeds niet geboren worden en kwam de gynaecoloog meekijken. Ik hoorde ze op een gegeven moment wel overleggen en het woord spoedkeizersnede kwam langs!! Ik dacht, neeeee neee dit gaan we niet doen! Ik lig al bijna 30 uur met weeën in dit ziekenhuis en dit gaan we niet afsluiten met een keizersnede!